ชีวิตรักติดเซ็กของผมหลังเกิดใหม่ [Isekai Yaoi NC18+]

เนตหนุ่มน้อยคนหนึ่งที่ถูกรังแกจากเพื่อนที่โรงเรียนจนเรียนไม่รู้เรื่อง เลยลาออกจากโรงเรียนตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในบ้าน ไม่ทำอะไรนอกจากดูอนิเมะและเล่นเกม เขาได้แต่ฝันกับชีวิตว่าจะเริ่มใหม่เรียนหนังสือและมีเพื่อนที่ดี แต่เขาก็ทำได้แค่ฝันนอกจากเรื่องที่โรงเรียนแล้วยังมีปัญหาที่บ้าน ในครอบครัวของเขาเป็นครอบครัวที่เข็มงวดและและเย็นชา พวกเขาทั้งดุด่าเขาสารพัด และกดดันเขาอยู่เรื่อยไป เขาได้แต่เงียบเพราะรู้ว่าเทียงไปยังไงก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เขาจึงยิ่งใช้เวลาไปกับการดูอนิเมะและเล่นเกม เขาไม่เคยปล่อยให้ตัวเองพักผ่อนเลย เพราะเขาเองก็แอบเรียนภาษาอังกฤษเยอรมันและรัสเซียอย่างลับๆ เพราะว่าเป็นภาษาที่เขาชอบเขาได้พบเพื่อนต่างประเทศมากมายแต่เขาก็ยังไม่สามารถฟื้นตัวจากความเจ็บปวดในใจได้ และเขาก็เป็นคนที่นอนไม่ค่อยหลับอยู่แล้วและตอนนี้เขาก็เครียด จึงต้องเล่นเกมแบบข้ามวันข้ามคืน จนร่างกายรับไม่ไหว และพอเขาหลับหัวใจก็หยุดเต้นอย่างกระทันหัน เขาจึงตายไปอย่างสงบสำหรับเขา ไม่นานเขาก็เกิดใหม่ในร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง "อื่อที่นี่ที่ไหน? ไม่ใช่ว่าฉันเล่นเกมแบบ non stop ไป 3 วัน 3 คืนจนหลับไปในห้องไม่ใช่หรอ ทำไมถึงมาอยู่ในที่ๆคล้ายโรงพยาบาลได้ละเนี่ย?" เขาพึมพำกับตัวเองเบาอย่างประหลาดใจ ทันใดนั้นก็มีนางพยาบาลท่านนึงพูดขึ้น "หนุ่มน้อยตื่นแล้วสินะจ๊ะ รู้สึกแปลกๆตรงไหนไหมเอ่ย? อยากถามอะไรถามได้นะ" เขามองไปที่นางพยาบาลอย่างมึนงงก่อนจะถามกลับไปว่า "เอ่อออ ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ? คือไม่ใช่ว่าผมควรจะอยู่ในห้องนอนของผมหรือเปล่า?" พยายามทำหน้าประหลาดใจก่อนจะทำหน้าเครียดเพราะเข้าใจผิด "หรือหรือว่าหนูจะลืมเหตุการณ์ที่ทำให้หนูมาอยู่ที่นี่หรือจ๊ะ!?!! คือหนูจะต้องทำใจหน่อยนะจ๊ะคือหนูเข้ามาในโรงพยาบาลนี้เมื่อ 3-4 วันก่อนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ พร้อมกับพ่อแม่ของหนูตอนนี้กำลังอยู่ในห้อง icu อาการยังไม่ดีขึ้นและยังไม่ตื่นเลย หนูตื่นขึ้นมาคนแรกเลยอาจจะยังไม่สามารถเข้าพบพ่อแม่ของหนูได้นะจ๊ะ ตอนนี้หนูจะต้องพักฟื้นจากอาการเจ็บปวดก่อน" เขาไม่สามารถเข้าใจสถานการณ์นี้ได้ เพราะว่าเขาจำไม่ได้เลยว่าเขาออกจากบ้าน เพราะปกติเขามักจะอยู่ในบ้าน เขาจึงมองร่างของตัวเองด้วยความสงสัย ก่อนจะพบเข้ากับคำตอบที่ไม่จำเป็นต้องถามเพิ่มว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนนี้ร่างกายที่เคยสูงใหญ่ราว 175 เซนติเมตรของเขาหดลงจนเหลือเพียง 120 เซนติเมตรได้ ร่างกายที่มีแผลจากการถูกทำร้ายร่างกายและและการทำร้ายตัวเองก็ไม่มีเหลือแต่ที่หน้าภาคที่เป็นแผลที่เหมือนกับโดนกระแทกเข้ามาอย่างหนัก ผิวที่หยาบกร้านของเขาที่เกิดจากการไม่ดูแลตัวเองได้กลายเป็นผิวที่ขาวเนียนนุ่มน่าสัมผัสอย่างกับผิวหนังของสาวงาม นิ้วมือและเท้าของเขาเรียวหน้ารักน่าเอ็นดูเหมือนไม่ใช่ของมนุษย์ เขาก้มมองลงดูหน้าอกของตัวเองเพื่อความแน่ใจ และพบว่ามันนูนออกมาเหมือนของเด็กผู้หญิงยังไงอย่างงั้น เขาหน้าซีดด้วยความกังวลว่าตัวเองจะเกิดใหม่เป็นผู้หญิง แต่เขาก็ใจเย็นลงและใช้ขาทั้ง 2 ข้างของเขาบีบเข้าไปที่ตรงกลางแม้ว่ามันจะดูเล็กๆแต่มันก็ยังมีอยู่ ทำให้เขาโล่งอกขึ้นมาเขาเกาหัวของตัวเองเพราะจู่ๆก็คันขึ้นมา และพบว่าผมของตัวเองข่อนข้างยาวมันยาวจนถึงท้ายทอยของเขาเลย มันนุ่มและลื่นหน้าสัมผัสและดูจากผมที่ยาวมาบังตาอยู่บ้างก็พบว่าผมของตัวเองดำสนิทไม่สมจริง เพราะเท่าที่รู้มาไม่มีมนุษย์คนไหนในโลกใบนี้ที่มีเส้นผมสีดำจริงๆ มีแต่สีที่เข้มข้นจนเห็นเป็นสีดำเท่านั้น แต่นี่มันเป็นสีดำอย่างเห็นได้ชัด ดำเค็มและดำสนิทด้วย เขาให้คะแนนความดำของเส้นผมอยู่ที่ 88% พยาบาลจึงมองเขาด้วยความสงสัยทำไมถึงทำตัวแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้วจึงถามออกไป "คือว่า มีอะไรผิดปกติรึเปล่าค่ะ? ถามมาเลยนะคะไม่ต้องกลัว" เมื่อเขาได้ยินพยาบาลพูดขึ้นมาอย่างนั้นเขาก็สะดุ้งโหยงขึ้นมาเพราะลืมไปว่ายังมีพยาบาลอยู่ตรงนี้ เขาจึงต้องรีบตอบไปเพื่อไม่ให้ความแปลกใจดำเนินอยู่ต่อไป "เอ่ออคือว่า คือผมอยากถามหน่อยนะครับว่า ผมชื่ออะไร? พอดีจำชื่อไม่ได้นะครับ" เมื่อนางพยาบาลได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจขึ้นมาอย่างมากเพราะเธอคิดว่าเขาความจำเสื่อม "หนู่น้อยจำอะไรไม่ได้จริงๆหรอค่ะ!?!! (เดียวสิจำไม่เห็นได้เลยว่าคุณหมอวินิจฉัยสมองของเขาว่าผิดปกติ ทำไมเด็กตัวเล็กแค่นี้ถึงต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วยนะ ยิ่งตอนนี้พ่อกับแม่ของเขาก็มีชีพจรที่ต่ำลงจนหน้าใจหาย หากเขารู้เรื่องนี้ เขาคงเศร้าใจแย่ฉันจะต้องไม่บอกเรื่องนี้ให้เขา และต้องเอาเรื่องนี้ไม่บอกหมอด้วย!!) เออคุณหนูมีชื่อว่า ฟูวนิว นะจ๊ะอยากรู้เรื่องอะไรที่เป็นของตัวเองไหมจ๊ะ?" เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้นจึงถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพิ่มเติมเกี่ยวกับตัวเขา "คือว่าคุณเห็นตาผมไหมครับ พอดีว่าผมไม่เห็นตาของตัวเองมันเป็นสีอะไรครับ?! และๆผมมีอายุเท่าไหร่หรอครับ? และๆผมจะหายเมื่อไหร่หรอ?" เขาถามออกมาอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง จึงทำให้นางพยาบาลตกใจเล็กน้อยก่อนจะจะตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา "หนูน้อยมีดวงตาสีฟ้าสดใส่เหมือนนำในทะเลสาบที่สะท้อนสีของท้องฟ้า อายุของคุณหนูก็ 9 ขวบจ๊ะ ส่วนเรื่องของแผลน่าจะหายในอีก 2-3 วันจ๊ะ (เกือบไปแล้ว ดันถามถึงอาการตัวเองซะได้โชคดีที่ไม่ได้ถามไถถึงพ่อแม่ ไม่งั้นฉันคงไม่อกแตกตายจากการพยายามพูดอะไรออกมาแน่ๆ)" เขาได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะพูดตัดจบเพราะไม่รู้จะถามอะไรแล้ว "งั้นผมไม่มีอะไรจะถามแล้วครับ ขอบคุณนะครับ" เขาพูดออกมาอย่างสุภาพนอบน้อม และนั้นก็ทำให้นางพยาบาลยิ้มออกมาด้วยความสุขก่อนจะพยักหน้าเป็นการแสดงออกถึงความเข้าใจ ก่อนจะหันหลังกลับไปเพื่อจะออกไปข้างนอกและทำงานของตัวเอง แต่ไม่นานก็มีผู้ช่วยพยาบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ก่อนจะพูดตะโกนบอกพยาบาลข่างในถึงเหตุฉุกเฉิน "คุณพยายามค่ะ!! คุณพยายามค่ะ!! คนไข้จากห้อง xxx และ xxx อาการโคม่าหนักมาก คุณต้องรีบไปจัดการนะคะ เดี๋ยวห้องนี้ดิฉันจะจัดการเอง" เมื่อนางพยาบาลได้ยินอย่างนั้นก็รีบวิ่งออกไปด้วยความรวดเร็ว ก่อนที่จะมีผู้ช่วยพยาบาลก่อนหน้านี้เดินเข้ามา และตกใจเล็กน้อยที่คนใข้ตื่นแล้ว แต่ก็คิดว่าพยายามคงรู้แล้วจึงเดินเข้ามาถามอาการตามหน้าที่ "คนใข้ตื่นแล้วสินะ มีอาการปวดตรงไหนหรือมีคำถามอะไรไหมคะบอกมาได้เลยนะ" เมื่อฟูวนะได้ยินอย่างนั้นจึงตอบกลับไป "อ่อครับไม่มีอะไรมากครับ อยากถามหน่อยครับว่าคนใข้ห้อง xxx และ xxx ก่อนหน้านี้ใช่ห้องของพ่อและแม่ของผมรึเปล่าครับ? พอดีผมอยากรู้นะครับ" เมื่อผู้ช่วยพยาบาลได้ยินอย่างนั้นจึงตอบกลับไปอย่างตรงไปตรงมา "ใช่จ๊ะนั้นเป็นห้องของพ่อและแม่ของหนูน้อยเองจ๊ะ ตอนนี้อาการของพวกเขาโคม่าหนักมาก จู่ๆหัวใจก็หยุดเต้น จึงต้องรีบไปปั๊มชีพจรนะจ๊ะ" เขาได้ยินอย่างนั้นก็กังวลขึ้นมานิดๆ แต่ก็แค่นิดเดียวเนื่องจากนี้ไม่ใช่พ่อแม่แต่แรกของเขา และอีกอย่างเขาก็อัคติกับสิ่งที่เรียกว่าพ่อแม่อย่างมากเนื่องจากเขาเคยโดนทำร้านร่างกายและจิตใจอย่างหนักจากพวกท่าน แต่ในชีวิตนี้เขาไม่รู้ว่าพ่อแม่ของเขาจะใจร้ายเหมือนกันรึเปล่า แต่เขาก็ไม่อยากจะต้องมาเผชิญหน้ากับพวกเขา แต่เขาเองก็ไม่อยากให้พวกเขาตายอยู่บ้าง เพราะเขาเองก็ไม่ได้มีความสงจำที่ดีหรือแย่กับพวกเขาเลย เขาจึงทำหน้าลำบากใจด้วยความไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไง แต่ตอนนี้ผู้ช่วยพยาบาลที่เห็นหน้าของเขาแล้วจึงเข้าใจผิดคิดว่าเขากำลังเป็นห่วงพ่อแม่อยู่ จึงพยายามปลอบใจเขา ด้วยความรู้สึกผิด "เออหนู่น้อยไม่เป็นไรนะจ๊ะ เดี๋ยวพ่อแม่ของเธอก็จะฟื้นแล้วหมอรับรอง (แย่ละซิดันปากพล่อยไปบอกเรื่องยากลำบากที่เด็กตัวเล็กๆไม่ควรต้องเผชิญซะได้นี่ ฉันนี่มันแย่จริงๆ)" เขาที่ได้ยินอย่างนั้นก็พยายามพูดให้ผู้ช่วยพยาบาลที่ทำตัวไม่ถูกสงบจิตสงบใจลง "เออคือว่า ผมไม่เป็นไรครับผมเชื่อในความสามารถของหมอ ว่าพ่อแม่จะไม่เป็นอะไร" เมื่อผู้ช่วยพยาบาลได้ยินอย่างนั้นก็ซึ่งใจขึ้นมา "ขอบคุณที่ไว้ใจนะคะ (ช่วงเป็นเด็กที่ดีอะไรแบบนี้ แต่เสียใจด้วยนะ การรักษาชีวิตของพ่อแม่ของเธอมัน 50 50 แต่เขากับเชื่อใจหากว่าเราทำลายความเชื่อใจของเขาฉันคงจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆเลยล่ะ)" เมื่อพูดจบเขาก็พยายามพูดเพื่อตัดบทสนทนาให้เร็วที่สุดในทันที "เออไม่มีอะไรแล้วครับคุณไปพักผ่อนได้เลยครับ" หลังจากนั้นผู้ช่วยพยาบาลคนนี้ก็กลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง และไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็ได้มีข่าวร้ายเกิดขึ้น พ่อและแม่ของเขาได้เสียชีวิตลง ทางพยาบาลเองก็พยายามดูแลเขาให้ดีขึ้นเพราะความเป็นห่วง จนสัปดาห์ต่อมา เขาได้ออกมาพยาบาลได้แต่เขาไม่มีพ่อแม่แล้ว จึงต้องมีการเรียกญาติ ทางญาติที่เรียกมาไม่มีใครที่จำเป็นต้องรับเลี้ยงดูเขาตามกฎหมายเลย เพราะคนอื่นๆก็เป็นญาติห่างๆของเขาพวกเขาไม่มีปัญญาเลี้ยงเด็กคนนึงไหว จึงไม่มีใครรับเขาเลี้ยงดูเลย จึงทำให้พวกเขาจะต้องบริจาคเงินและสิ่งของยังชีพไปให้ฟูวนิว และปฏิเสธมรดกของทางพ่อแม่ของฟูวนิว และปฎิเสธที่จะรับเลี้ยงฟูวนิว เขาจึงกลายเป็นเด็กกำพร้าตามกฎหมายในที่สุด แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้เตรียมตัวสำหรับเรื่องนี้แต่เขาก็เริ่มวางแผนใช้ชีวิตใหม่ในทันที เริ่มจากการเอาบ้านไปเปิดเป็นบ้านเช่าและเอารถไปขายแม้ว่ารถจะพังไปแล้ว แต่เงินที่ได้ก็ยังดีอยู่ ส่วนของใช้ในบ้านก็เอาไปขายต่อแทบทั้งหมด และเขียนใบลาออกจากโรงเรียนเดิมโชคดีที่ช่วงนี้ปิดเทอมพอดีเขาจึง สามารถเรียนต่อปอ 5 ในโรงเรียนใหม่ได้เลยแม้ว่าทางอาจารย์ของโรงเรียนเดิมและโรงเรียนใหม่จะแปลกใจที่เด็กน้อยเพียงคนเดียวจะสมัครและลาออกจากโรงเรียนด้วยตัวเอง แม้ว่าข้อมูลจะมีน้อยแต่พวกเขาก็อนุญาตให้เข้ามา ตอนนี้เขามีเงินเก็บถึง 20 ล้านเยน(เขาเกิดใหม่ในญี่ปุ่น)= 4,800,000 บาทและตอนนี้เขาก็มีค่าใช้จ่ายเป็นค่าเทอมถึง 400,000 เยน=ประมาณเกือบ 20,000 บาทและเขายังต้องหาโรงแรมราคาปลานกลางอยู่อีกด้วย เขาจึงเลือกโรงแรมที่จะต้องจ่ายค่าที่พักประมาณ 150,000 เยนต่อเดือนหรือประมาณ 1-2 หมื่นบาทต่อเดือนและค่าน้ำค่าไฟที่อาจจะต้องจ่ายถึง 40,000 เยนต่อเดือน=1-2 พันบาทและค่านู่นนี่นั่นร่วมๆก็ 50,000 บาทต่อเดือนในขณะที่บ้านเช่าที่เขาปล่อยเช่าอยู่นั้นก็มีคนเข้าพักแล้ว แต่ก็ไม่เงินมาเพียงเดือนละ 5,000 บาทเท่านั้นเองเขาจึงจะต้องหางานทำไปด้วย และก็โชคดีปนโชคร้ายนิดๆ ที่ไกล่ๆบ้านของเขามีบาร์คาราโอเกะอยู่ แต่มันเป็นบาร์สำหรับผู้ใหญ่โดยเฉพาะเนื่องจากที่นั่นมีการขายบริการ และมีโรงแรมที่มีไว้สำหรับมีเพศสัมพันธ์อยู่ไกล่เขียง โชคดีหน่อยที่เจ้าของร้านเป็นคุณลุงของเขาพอดี แต่เขาไม่สามารถรับงานนี้ได้เพราะเกนอายุเข้ารับทำงานของร้านคือไม่ต่ำกว่า 15 ปีและนี้ก็เป็นอายุต่ำสุดที่ทางร้านสามารถไกล่เกลี่ยกับทางรัฐบาลได้ แต่ด้วยความสงสารของลุงจึงรับเขาเข้าทำงานในเงินเดือน 45,000 ต่อเดือนเท่ากับว่าเงินของเขาจะไม่ติดลบแล้ว แต่ก็ไม่มีเงินเก็บอยู่ดีแต่ตอนนี้เขาไม่ทางอื่นแล้วเพราะเขาจำเป็นต้องเรียนหนังสือไปด้วย แถมงานที่ลุงให้ยังเป็นเด็กเสิร์ฟน้ำและอาหาร + เอนเตอร์เทนลูกค้า vip โดยเฉพาะเหมือนเด็ก N แต่เขาต้องทำเพราค่าใช้จ่ายมันเยอะมีแค่งานนี้เท่านั้นที่จะทำให้มีเงินพอแต่โชคดีหน่อยที่เขาไม่จำเป็นต้องขายบริการเขาได้เช็คอินในโรงแรมเสร็จแล้วและเขาก็ขึ้นลิฟท์เพื่อขึ้นไปที่ห้องพักของเขา ก่อนจะล้มฟุบบนที่นอนด้วยความเหนื่อยจากการเดินทางมาทั้งวัน

ฟูวนิว:เหนื่อยชะมัดยาดเลยขนของเนี่ย แต่ฉันก็หวังว่าชีวิตใหม่ของฉันจะดีขึ้นจากนีเป็นต้นไป

[To be continued]

_________________________

ไฮๆสวัสดีคุณผู้ชมด้วยครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบนะและสำหรับผู้ติดตามคงแปลกใจที่ทำไมผมมาทำยาโอย คำตอบคือเงี่ยงและกำลังติดเกอยู่ตอนนี้แค่นี้แหละ ส่วนบางคนก็อาจจะสงสัยว่าทำไมผมถึงใช้วิธีการเขียนแบบ "?" แทนแบบนี้ ชื่อตัวละคร:... เพราะมีคนดูขอมาก็จัดให้ชอบแบบไหนก็คอมเม้นมา ฝากกดหัวใจและติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับสำหรับตอนนี้ไว้แต่เพียงเท่านี้แหละบั้ย!!!

___________________________

[เซอร์วิสพิเศษให้ไปก่อนตอนหน้า nc กระชูด]